Spring, JEE uygulamaları için geliştirilmiş bir iskelet frameworktür. Bildiğimiz gibi JEE uygulamaları geliştirirken ilgilenilmesi gereken pek çok altyapısal (middleware) ihtiyaçlar sözkonusudur. Her katman için bu altyapısal ihtiyaçları karşılayan, genelde JSR spesifikasyonları üzerine kurulmuş, API kütüphaneleri ve popüler frameworkler mevcuttur. Kurumsal Java uygulamaları geliştirirken karşılaşılan en büyük zorluklar da bütün bu kütüphaneleri, frameworkleri bir araya getirebilmek, katmanlar arası entegrasyonu sağlıklı biçimde kurabilmek, altyapısal ihtiyaçları iş mantığından bağımsız biçimde karşılayabilmektir.
İşte Spring Framework’de, başta Dependency Injection ve AOP konseptleri üzerine kurulu hafif sıklet container yardımıyla, transaction, jdbc işlemleri, remoting, mesajlaşma ve diğer pek çok altyapısal hizmeti hem mevcut API kütüphanelerini ve ilgili frameworkleri birbirleri ile entegre hale getirerek, hem de bunların yazılım geliştirme sürecinde daha efektif ve standard bir yaklaşımla kullanılmasını sağlayacak yardımcı yapılar ve sınıflar sunarak JEE ile kurumsal uygulama geliştirmeyi kolaylaştırmaktadır. Spring Framework uygulama geliştirmeyi monolitik tabir edilen uygulama sunucularından kurtararak, test driven yazılım geliştirme sürecine de ciddi biçimde katkı sağlamıştır. Bütün bunların yanında Spring, tüm hizmetlerini normal Java nesneleri (POJO) kullanarak sağlamaktadır.
Spring’e başlamak, Spring ile uygulama geliştirmek oldukça kolaydır. Bunun en temel nedenlerinden biri de Spring’in sağladığı hizmetlerin istediğimiz kadarını istediğimiz zaman ve yine kendi belirlediğimiz seviyede sistemimize dahil edebiliyor olmamızdır. Örneğin, ihtiyacımız sadece sıradan transaction desteği ise RMI ile , JTA ile uğraşmak zorunda değiliz. Hem normal Java uygulamalarında, hem de JEE web uygulamalarında Spring rahatlıkla kullanılabilmektedir. Ayrıca Spring’i kullanmaya başlamak için mutlaka yeni bir projeye başlamamız da gerekmiyor; projenin herhangi bir aşamasında Spring’in sağladığı hizmetleri sistemimize dahil edebiliriz.
Spring’in çekirdeğinde lightweight IoC container vardır. Uygulamamızın ihtiyaç duyduğu nesneler bu container içerisinde oluşturulur, container bu nesneler arasındaki kablolamayı(wiring), nesnelerin konfigürasyonunu ve diğer pek çok altyapısal ihtiyacı karşılar. BeanFactory ve ApplicationContext’de bu container’ın temel arayüzleridir. Yeni bir IoC container oluşturmak için bir ApplicationContext nesnesi yaratmamız yeterlidir. IoC container tarafından yönetilecek nesneleri, bu nesnelerin özelliklerini, konfigürasyon bilgilerini, aralarındaki ilişkileri değişik yöntemlerle tanımlayabiliriz. Bu yöntemlerden en popüleri XMLdir. XML dosyaları içerisindeki bu tanımlar ve POJO sınıflarımız IoC container tarafından işlenerek tam olarak kullanıma hazır bir sistem ayağa kaldırılır.
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <beans xmlns="http://www.springframework.org/schema/beans" xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xsi:schemaLocation="http://www.springframework.org/schema/beans http://www.springframework.org/schema/beans/spring-beans-2.0.xsd"> </beans>
Yeni bir ApplicationContext oluşturmak için yukarıdaki XML yeterlidir. Spring tarafından yönetilmesini istediğimiz nesnelerin tanımlarını bu XML içerisine ekleyeceğiz.
public class Foo {
private Bar bar;
public String getMessage() {
return"Foo" + bar.getMessage();
}
publicvoid setBar(Bar bar) {
this.bar = bar;
}
}
public class Bar {
public String getMessage() {
return"Bar";
}
}
Örnek olarak aralarında bağımlılık olan iki basit sınıf oluşturalım. Foo nesnesi getMessage() metodunda bir Bar nesnesine ihtiyaç duyuyor. Eğer bu nesneleri kullanarak bir iş yapmak istiyorsak, XML dosyası içerisinde bu nesneleri bean olarak tanımlamamız ve aralarındaki ilişkiyi de belirtmemiz gerekiyor. Bunun için aşağıdaki bean tanımlarını XML dosyasına eklememiz yeterli.
<bean id="foo" class="com.ems.samples.spring.Foo"> <property name="bar" ref="bar"/> </bean> <bean id="bar" class="com.ems.samples.spring.Bar"/>
Artık bu XML dosyasını ve Java sınıflarını kullanarak application context’i başka bir deyimle IoC container’ı oluşturup, context içerisinden istediğimiz bir nesneyi “id”sini belirterek application context’ten isteyip kullanabiliriz. Bunun için de basit bir test sınıfı oluşturalım.
public class Tester {
public static void main(String[] args) {
ApplicationContext applicationContext = new ClassPathXmlApplicationContext("/appcontext/spring-beans.SpringSamples.xml");
Foo foo = (Foo)applicationContext.getBean("foo");
System.out.println("Mesaj :" + foo.getMessage());
}
}
Main metodunda classpath’imizde bulunan XML dosyamızı kullanarak bir ApplicationContext nesnesi oluşturduk, ardından bu application context içinden bean id’sini belirterek foo nesnesini aldık ve getMessage() metodunu çağırdık. Bu örneği çalıştırmak için de classpath’imizde sadece spring.jar ve commons-logging.jar kütüphanelerinin bulunması yeterlidir.
Spring XML dosyasını classpath yerine doğrudan dosya sisteminden de yüklememiz mümkündür. Spring ne bean tanımlarının yapılış şekline, ne de bu tanımların lokasyonuna bir sınır getirmektedir. Yani XML yerine property dosyalarını da, Java 5 annotation’larını da kullanabiliriz.
Web uygulamalarında ise bizim doğrudan bir IoC container oluşturmamıza gerek yoktur. web.xml dosyasına eklenecek bir kaç satırlık standard bir konfigürasyon ile web uygulamamız ayağa kalktığı vakit Spring’in IoC container’ı da kullanıma hazır olacaktır.
<context-param> <param-name>contextConfigLocation</param-name> <param-value>classpath:/appcontext/spring-beans.SpringSamples.xml</param-value> </context-param> <listener> <listener-class>org.springframework.web.context.ContextLoaderListener</listener-class> </listener>
Daha sonra web uygulamasının herhangi bir aşamasında, kullandığımız sunum katmanı teknolojisine göre (JSF, Struts vb.) WebApplicationContextUtils veya FacesContextUtils yardımcı sınıflarını kullanarak rahatlıkla application context’e erişmemiz mümkündür. Örneğin bir Servlet içerisinde;
public class TestServlet extends HttpServlet {
protected void doGet(HttpServletRequest req, HttpServletResponse resp) throws ServletException, IOException {
ApplicationContext applicationContext = WebApplicationContextUtils.getRequiredWebApplicationContext(req.getSession().getServletContext());
Foo foo = (Foo)applicationContext.getBean("foo");
String message = foo.getMessage();
resp.setContentType("text/plain");
resp.setContentLength(message.length());
resp.setCharacterEncoding("utf-8");
PrintWriter writer = resp.getWriter();
writer.write(message);
writer.close();
}
}
Spring Struts, JSF, Tapestry, WebWork gibi popüler web frameworklerine doğrudan entegre edilebilmektedir. Bu sayede yukarıdaki gibi extra herhangi bir işlem yapmadan web katmanından Spring tarafından yönetilen nesnelere erişebiliriz. Örneğin JSF için, DelegatingVariableResolver sınıfını faces-config.xml içinde tanımlamamız bu entegrasyon için yeterlidir.
<application> <variable-resolver>org.springframework.web.jsf.DelegatingVariableResolver</variable-resolver> </application>
Daha sonra herhangi bir JSF sayfamızın içerisinde bu nesnelerimize normal bir JSF managed bean gibi erişebiliriz:
<html>
<body>
<f:view>
<h:form id="test">
<h:outputText id="txtMessage" value="#{foo.message}"/>
</h:form>
</f:view>
</body>
</html>
Bütün bu örneklerden de gördüğümüz gibi Spring Framework ile çalışmaya başmak için ne yüzlerce sayfalık kullanım klavuzlarını okumaya, ne de uygulamamız içerisinde onlarca satırlık karmaşık ayarlar yapmaya gerek vardır. Bütün bunların yanında Spring kullanmaya başlamak, sağladığı faydalardan istifade etmek için mutlaka bir yeşil vadi (green field) projesine de ihtiyacımız yoktur. Hemen şimdi projemiz içerisinde Spring’i kullanmaya başlayabilir, ihtiyaçlarımız ölçüsünde sistemimize dahil edebiliriz.