Kenan Sevindik

Entity’lerin persistent property’lerine Hibernate’nin nasıl erişeceği ile ilgili olarak iki yol mevcuttur.

• Field level access: JPA/Hibernate mapping tanımları field düzeyinde yapılır, Hibernate field değerlerine reflection’la doğrudan erişir, getter/setter metotlarına ihtiyaç duyulmaz, getter/setter metotlarına iş mantığı ile ilgili kod yazmak da mümkün hale gelir

@Entity
public class Person {
	@Id
	private Long id;

	@Column(name="FIRST_NAME")
	private String firstName;

	@Column(name="LAST_NAME")
	private String lastName;
}

• Getter level access: JPA/Hibernate mapping tanımları getter metotlarının üzerinde yapılır. Hibernate persistent property değerlerine erişim ve bu değerleri set etme işlemlerini getter/setter metotları üzerinden gerçekleştirir. Bu sayede field level access’de mümkün olmayan primitive field’lara lazy biçimde erişim imkanına kavuşulmuş olunur.

  @Entity
  public class Person {
  	private Long id;
  	private String firstName;
  	private String lastName;
  
  	@Id
  	public Long getId() {
  		return id;
  	}
  
  	public void setId(Long id) {
  		this.id = id;
  	}
  
  	@Column(name="FIRST_NAME")
  	public String getFirstName() {
  		return firstName;
  	}
  
  	public void setFirstName(String firstName) {
  		this.firstName = firstName;
  	}
  
  	@Column(name="LAST_NAME")
  	public String getLastName() {
  		return lastName;
  	}
  
  	public void setLastName(String lastName) {
  		this.lastName = lastName;
  	}
  }

Hangi erişim yönteminin kullanılacağına entity sınıfın “identity” tanımının nerede yapıldığı ile karar verilir. Eğer @Id annotasyonu field üzerine yerleştirilir ise “field level access“, getId() metodu üzerine yerleştirilir ise “getter level access” yöntemi tercih edilmiş olunur. Alt sınıflar ve embeddable bileşen sınıfları da bu erişim stratejisini default olarak “inherit” ederler. @MappedSuperClass ile tanımlanmış üst sınıflardaki persistent alanların erişim yöntemi ise default olarak @Id annotasyonunun tanımladığı alt sınıflar tarafından belirlenir.

JPA 2 ile birlikte erişim stratejisinin @Id annotasyonunun nerede kullanıldığından bağımsız olarak tanımlanabilmesine veya sınıf içerisinde persistent property’ler düzeyinde farklı erişim stratejileri kullanılabilmesine imkan tanınmıştır. Bu işlem @Access annotasyonu ile gerçekleştirilir. JPA 2 öncesinde bu işlem Hibernate’e özel @AccessType annotasyonu ile benzer biçimde yapılabilmekteydi.

@Entity
public class Person {
	@Id
	private Long id;

	@Column(name="FIRST_NAME")
	private String firstName;

	private String lastName;

	public Long getId() {
		return id;
	}

	public void setId(Long id) {
		this.id = id;
	}

	public String getFirstName() {
		return firstName;
	}

	public void setFirstName(String firstName) {
		this.firstName = firstName;
	}

	@Column(name="LAST_NAME")
	@Access(AccessType.PROPERTY)
	public String getLastName() {
		return lastName;
	}

	public void setLastName(String lastName) {
		this.lastName = lastName;
	}
}

Yukarıdaki örnekte erişim stratejisi field level tanımlanmış olmasına rağmen, lastName alanına erişim ve bu alanın değerinin saklanması getter/setter metotları üzerinden olacaktır. @Access annotasyonu sınıf düzeyinde de kullanılabilir. Bu durumda @Id annotasyonunun kullanıldığı yere bakılmaz. Eğer @Access değeri ile @Id annotasyonun yeri uyuşmuyor ise Hibernate hata verecektir.

Yöntem olarak field level access’in getter level access’e göre artıları çok daha fazladır. Açıkçası getter level access’in String, Long, Integer, Date gibi built-in java tiplerine sahip property’lere erişimi lazy yapmasının dışında çok büyük bir artısı görünmemektedir. Bilakis bazı açılardan dezavantajlı olmaktadır. Bunlardan birisi getter/setter metotlarının Hibernate tarafından entity nesne yüklenirken de çağırılmasından ötürü bu metotlar içerisine iş mantığı ile ilgili kod yazılması mümkün olmamaktadır. Diğer bir dezavantaj, entity sınıfın içerisindeki mapping tanımlarının okunurluğunun azalmasıdır. Eğer sınıf içerisinde pek çok persistent property var ise bunları getter/setter metotları da kod içerisinde daha geniş bir alana yayılacak, diğer metotlarında araya girmesi ile getter metotlarının kod içerisinde bir çırpıda incelenip entity sınıfın nasıl map edildiğinin anlaşılması daha zor bir hal alacaktır.

Bütün bunların dışında her iki yöntem için de geçerli bir problem olmasına rağmen getter level access yönteminde daha çok karşımıza çıkan runtime problemleri ile de karşılaşmamız söz konusu olabilmektedir. Bunlardan birisi de “dirty collection” problemidir.

Bu problemin detaylarına da bir sonraki yazımızda bakacağız…